Kinderen worden onterecht uit huis gehaald door Jeugdzorg

Ik wilde er eigenlijk niet aan beginnen om over jeugdzorg te schrijven omdat dit teveel woede in mij opwekt, maar je ontkomt er niet aan. Gister werd ik nog bezocht door een man die ten einde raad is, omdat zijn dochter structureel door jeugdzorg bij hem vandaan gehouden wordt. Zijn verhaal verscheurde mij totaal. Zo ken ik inmiddels legio verhalen over jeugdzorg waarbij het fout gegaan is.

Er is iets fundamenteel mis in dit land en in Europa. Nederland lijkt wel de proeftuin te zijn van het “kind roven op grote schaal”. Elke vorm van menselijkheid lijkt te ontbreken. Waar jeugdzorg kan - plaatsen ze kinderen uit huis. Zo veel mogelijk! Ook wordt het contact met de ouder zo veel mogelijk geterroriseerd als daar even aanleiding toe is. En daarbij zijn het meestal de vaders die het onderspit delven.

Ik kan me nog herinneren dat ik zelf voor het verkrijgen van ouderlijk gezag naar de rechtbank moest. Ik leefde - voordat ik een prachtige dochter kreeg - in de zeer naïeve veronderstelling dat je als vader gewoon van nature alle rechten hebt. Ik had me er eerlijk gezegd nooit in verdiept. Dat bleek even anders te zijn toen mijn ex een dag na de geboorte van mijn dochter meldde dat zij pas wilde tekenen voor het ouderlijk gezag als ik de helft van “het een-en-ander” op haar naam zou zetten. Dat was een harde leerschool. Toen mijn dochter een jaar en drie maanden was, was mijn ex ineens vertrokken. Inclusief dochter. Het huis was leeg geplunderd en van mijn kind geen enkel spoor. Laat ik maar niet de hele beerput opentrekken, want dat doet niet ter zake. Wat wel ter zake doet, is dat je als vader jeugdzorg niet hoeft te benaderen. Die zeggen gewoon “Meneer, u bent de vader en dus geen objectieve partij. Wij kunnen niets met uw melding doen.” Wel kwam er een voor mij volslagen onbekend persoon van jeugdzorg opdagen tijdens de rechtszitting met betrekking tot mijn ouderlijk gezag. Deze man vond dat het na onderzoek niet echt nodig leek dat ik mijn kind al te vaak zou zien. Welk onderzoek? Ik had de hele man nog nooit gezien of gesproken? Dat onderzoek bestond dus blijkbaar uit een gesprek met de moeder. Ik had het geluk dat de lapzwans een half uur te laat kwam tijdens de zitting en hij dus geen goede beurt maakte bij de rechter. Daarom viel de beslissing nog enigszins in mijn “voordeel” uit en kreeg ik het ouderlijk gezag en een omgangsregeling. Ja! Je mag dan je kind 1x in de twee weken een weekend zien en 1x per week bellen (dat is theorie).

Inmiddels ben ik er achter dat instanties als jeugdzorg er alles aan doen om met name de relatie vader-kind zo veel mogelijk te draineren. Het lijkt bijna beleid. De zaak van Jeroen Denis is een goed voorbeeld van de psychologische impact van zoiets. Waarbij ik moet bekennen dat ik nog steeds mijn twijfels heb bij die hele kwestie. Moeder Iris van der Schuit loopt wel heel Nederland te bedanken met haar prachtige brief, maar ik kan me toch niet helemaal aan de indruk onttrekken dat haar houding wellicht een rol heeft gespeeld in de veroorzaking van dit drama.

Nederland lijkt de proeftuin te zijn voor het doordrukken van de New World Order agenda waarbij de vader als opvoeder plaats moet maken voor de staat als opvoeder. Bij voorkeur wordt de ruimte voor de vader in de ouder/kind-relatie zo ver mogelijk uitgekleed. Als daarvoor valse aangiftes benut kunnen worden of vaders opzettelijk negatief bestempeld moeten worden, dan schroomt men die middelen niet. Kinderen worden soms nog liever bij pleeggezinnen geplaatst dan dat de ouder een eerlijke kans krijgt.

De moeder van mijn dochter saboteert de relatie met mijn kind al jaren. Toen ze klein was fluisterde ze haar eerst in dat mama haar zou missen als ze naar papa ging. Ook mocht de knuffelbeer niet mee naar papa, want “papa slaat“. Dat soort dingen heb ik zelfs gefilmd als bewijs. Ik zat dan uren met een huilende dochter in de auto. Vrouwen weten precies hoe ze de man buitenspel kunnen zetten, omdat ze de zekerheid hebben dat jeugdzorg aan hun zijde staat. En als je geld wilt zien, is het uitvoeren van psychologische druk door het kind pijn te doen een ideale methode om de man pijn te doen. Dat lijm je wel weer met het kind als ze thuis is. Je hebt haar als moeder toch bijna fulltime, dus je hebt alle tijd en ruimte voor jouw indoctrinatie. Het mee geven van kleding of andere zaken naar moeders, levert altijd weer fantastische taferelen op. Een telefoon wordt uitgezet. i-Pad doet het niet meer. Kleding verdwijnt. Elke vorm van communicatie wordt gedwarsboomd. De vader is namelijk goed voor een maandelijks inkomen en als dat afneemt of stopt ga je dwarsliggen. Je hebt de vader wel nodig als tweewekelijkse oppascentrale en voor geld, maar ook niet voor veel meer dan alleen dat. “Waarom heeft een kind een vader nodig? Dat heeft geen enkele toegevoegde waarde“.

Ben ik gefrustreerd? Ja zeker! Vooral na het zien van onderstaand verslag van JDTV. Dat was de bloody limit! Want ik ben niet de enige. Zo zag ik een half jaar geleden een documentaire over Pieter; een doodgewone kerel die zijn kind wil zien. Kijkt u maar eens even naar de docu in dit artikel (waar ik in dat artikel schrijf over ‘een kennis’ kunt u dit vervangen door ‘ondergetekende’). Ook het verhaal dat mij gister verteld werd door een radeloze vader bevestigde weer duidelijk het beeld. Kijkt u ook nog eens naar dit artikel. Ik ben dus zéér gefrustreerd. En met mij velen! En daar is alle reden toe! We leven in een land en tijd waarin je jezelf eens flink achter je oren moet krabben alvorens je overweegt kinderen voort te brengen.

JDTV maakte een goed verslag van een recent protest in Den Haag tegen jeugdzorg. Luister goed naar de schrijnende verhalen:

Tekstbron: Martin Vrijland
Filmbron: JDTVHQ