Weer een schrijnend Jeugdzorg verhaal

In de onthulling rond Jeugdzorg komen steeds meer verhalen naar buiten. Ik heb geprobeerd het ministerie van Veiligheid en Justitie te bellen. De persvoorlichter is momenteel niet bereikbaar (probeert u het later nog een keer). Ook heb ik de Raad voor de Kinderbescherming gebeld. Die verwijzen mij door naar een 030 nummer van die zelfde Raad voor de Kinderbescherming, behorende bij de afdeling communicatie. “De afdeling is vandaag in zijn voltallige bezetting in overleg“; kortom onbereikbaar voor commentaar. De belangrijkste vragen die ik heb zijn: “Waarom hebben jullie een opsluitingsbeleid?” en “Waarom maken jullie gebruik van isoleercellen?” Hoe kan het dat gezonde kinderen die simpelweg puberaal gedrag vertonen in een dergelijk gevangenisregiem belanden? Kunnen we de puberteit niet meer zonder deze staatsterreur oplossen?

Hier nog een verhaal van een alleenstaande moeder:

______________________________________________________________________________________________

Beste Martin, Ik ben een 27 jarige werkende en alleenstaande moeder. Via de zaak rondom Anass ben ik op uw site beland en sindsdien kijk ik elke dag welke artikelen u heeft geschreven en geplaatst. Allereerst wil ik vertellen hoe zeer ik onder de indruk ben van uw werk! Vooral de artikelen rondom Bureau Jeugdzorg komen hard aan bij mij.

Mijn broertje die ik voor het gemak Rob noem is op zijn elfde uit huis geplaatst door Bureau Jeugdzorg. En dit niet omdat het slecht ging thuis of met zijn cijfers op school. Nee, hij was groot voor zijn leeftijd en viel daarom op. Hij werd gezien als de leider van een groepje jongens op school. Ze haalden inderdaad wel eens streken uit. Hij werd dus gezien als ”gevaar” op school en toen na een streek geschorst. Na de schorsing zijn mijn ouders op school geweest en heeft de school aangegeven dat er kinderen zijn die bang zijn voor Rob. En daarom moest Rob van school.

Mijn ouders stonden perplex en hebben er alles aan gedaan om dit tegen te houden. Zonder resultaat. Daarna wilde geen enkele school hem meer aannemen. De leerplicht werd ingeschakeld omdat hij thuis zat. Ja, dat kon niet anders want de scholen wilden hem niet. De leerplicht is daarop 1 keer langs geweest en heeft hem aangemeld bij Bureau Jeugdzorg.

Na enige tijd is Rob op advies van Bureau Jeugdzorg middels een uitspraak van de rechter, uit huis geplaatst. Hij ging naar een inrichting in Sassenheim. Deze inrichting is precies zoals u omschrijft in uw artikelen. Het argument was, dat Rob een dagbesteding moest hebben. Dit kon binnen die inrichting. Hij werd dus niet aan een school geholpen maar werd opgesloten.

Rob werd een grauw en ongelukkig kind. Zijn ogen stonden alsof hij de dood in de ogen had gekeken: stil, nagelbijtend en verdrietig. Bij een grote mond werd je geïsoleerd. Je werd om de zoveel tijd volledig uitgekleed om te kijken of je geen drugs of wapens op de het lichaam droeg.

Je werd dus als 11 jarige gevisiteerd!! Op zijn veertiende (bijna 15) mocht Rob met verlof onder begeleiding naar huis. Na heel veel ellende thuis waar de andere kinderen onder leden. We hebben een auto klaar gezet de spullen van Rob en zodra er een kans zich voordeed glipte Rob naar buiten; de auto in en door naar het buitenland.

De begeleider heeft niks gedaan om dit tegen te houden. Het enige wat hij zei was: “Ik vind het jammer dat Rob dit heeft gedaan terwijl ik zijn begeleider was.” Met andere woorden “Ik vind het best, maar nu krijg ik wel gezeur op het werk.” Wij stonden perplex. Als we dit eerder hadden geweten. Waar was Bureau Jeugdzorg toen? Ze hebben maar een paar keer contact met ons opgenomen. Wij namen op een gegeven moment de telefoon niet meer op en hebben de brieven niet meer geopend. Ze hebben nog geprobeerd ons te brainwashen door te zeggen dat Rob een gevaar was voor zichzelf. En dat hij zichzelf iets aan kon doen.

Na een jaar in het buitenland is Rob terug naar NL gekomen. Helaas heeft deze hele voorgeschiedenis zijn jeugd kapot gemaakt. Het gaat nu goed. Hij is nu 23. Hij werkt. School heeft hij helaas nooit afgemaakt. Hij is nooit ergens voor opgeroepen of opgepakt na zijn terugkomst.

Hij heeft nog steeds nachtmerries, en uit zijn gevoelens niet meer. Het verdriet zie je in zijn ogen. En toch blijft hij doorgaan!

Martin dit was mijn verhaal dat ik graag wilde delen om te laten zien dat u goed werk verricht. Ik hoop dat heel Bureau Jeugdzorg (BJz), pedofielen en alle kinderontvoerders te grazen worden genomen. Ik heb het niet breed maar ik had graag een donatie willen doen.

Overigens heeft mijn ex-man contact met ons kind wanneer hij wil en hoe hij wil. Ik vind het belachelijk dat sommige moeders hier niet voor kiezen! Wij hebben ook onderling afgesproken dat er geen alimentatie betaald word zodat hij gewoon door kan gaan met zijn leven zonder financiële problemen. Maar als er wat nodig is kan de kleine altijd bij papa aankloppen! Dus heel anders dan wat Bjz wil zien! Beste Martin ik moet weer aan het werk. Ik blijf een trouwe lezer!!

Met vriendelijke groet, Rachel

Bron: Martin Vrijland