Crisisleed in Nederland is groot en niet meer te overzien

Dagelijks word ik overladen met schrijnende verhalen over zowel het onderwerp ‘jeugdzorg’ als het onderwerp ‘crisis’. Een van deze reacties met betrekking tot de crisis wil ik hier graag plaatsen om u een beetje een gevoel te geven hoe hard de crisis in kan slaan als mensen hun baan verliezen. Op de jeugdzorg wantoestanden kom ik later nog eens terug. Die situatie waarin de crisis voelbaar wordt ligt bij velen op de loer. Natuurlijk kunt u dan altijd terecht bij de staat voor een baan als “bespieder van uw medemens”. Die keuze is aan u.

Leest u het verhaal van Simone. Het is een verhaal over hoe de crisis de privésituatie op zijn kop kan zetten en tevens een verhaal over hoe mensen als het ware gedwongen worden om in het steeds slaafser systeem mee te draaien. Buigen of barsten is het credo.

Zoals zoveel mensen ben ik ook diep geraakt door de “crisis” en sinds jaren erger ik mij elke dag aan de politiek, aan het nieuws en al die leugens waar we constant mee worden geconfronteerd. Momenteel ben ik werkloos, na jaren altijd te hebben gewerkt en gedacht een leuk leventje te hebben opgebouwd, ben ik nu alles kwijt. Maar dat materialistische interesseert me op zich niet. Nu maak ik de laatste tijd echter toch wel heel wat eigenaardige dingen mee. Dit wil ik graag met je delen.

Mijn man en ik zijn in tijd van 1 week allebei onze baan kwijtgeraakt, met als gevolg dat we ons huis moeten verkopen. In deze tijden natuurlijk al een probleem op zich. Dus wat je gaat doen is netjes solliciteren. En zoals je laatst al eens beschreef word je overal geconfronteerd met vacatures en promotiecampagnes voor defensie. Stap het UWV binnen en het eerste wat je tegenkomt is een groot display van defensie. Kijk je dan eventjes verder dan ligt er op tafel een krantje voor militaire vacatures en aan de muren hangen ook nog allemaal posters.

Ik sta bij allerlei uitzendbureaus ingeschreven, maar kreeg ik tot mijn verbazing vorige week een rare email. Een uitzendbureau beweerde dat ze mij al sinds twee weken proberen te bereiken en dat ik nergens op reageer. Ik zou de
telefoon niet opnemen en niet reageren op email. Het bizarre is dat ik geen enkel telefoontje of email van ze heb gehad. Zij concludeerden echter dat ik geen zin heb om te werken en dat ze een bericht zouden sturen naar het UWV dat ik werk weiger, zodat ik gekort zou worden op mijn uitkering. Dit kwam op mij nogal choquerend over. Ik heb meteen contact gezocht met dat uitzendbureau en ze duidelijk laten weten dat ik niet gediend ben van hun werkwijze . Ook ben ik naar het UWV gegaan om mijn kant van het verhaal te vertellen.

Nog geen week later word ik benaderd door een ander uitzendbureau dat ze werk voor me hebben bij dezelfde werkgever waar ik ontslag had gekregen. Afgelopen week ben ik daarop naar dat uitzendbureau gegaan. Terwijl ik in gesprek ben met een medewerker komt er onaangekondigd een andere mevrouw bij het gesprek zitten. Deze nam het gesprek volledig over. Er ontstond een soort kruisverhoor. Ze vroeg mij of ik wel in staat was te werken en hoe mijn privé omstandigheden zijn. Ze wist mij te vertellen dat ik mij al eens ziek had gemeld toen ik voor een ander uitzendbureau werkte en ze wilde alles tot in detail weten. Ik dacht “Wat is hier aan de hand“. Ze wist allerlei privé zaken over mij te vertellen. Let wel, Ik heb nog nooit voor dit uitzendbureau gewerkt. Alles is gebaseerd op informatie van een andere uitzendbureaus en een gesprek wat ik een half jaar geleden had met een
arbo arts. Blijkbaar wordt zomaar ongevraagd privé informatie uitgewisseld. Na een poosje was ze behoorlijk geïrriteerd omdat ik hier tegen in ging. Ik laat mij niet vernederen en kleineren. Toen vertelde ze me dat ze mij liever niet in dienst had want ik was te ”opstandig”.

Het is niet alleen met dit incident dat ik een vreemde nasmaak krijg van bepaalde situaties. Ik word vaker wel bestempeld als “opstandig” alhoewel ik het liever anders noem. Ik denk dat ik gewoon wakker ben en anderen
te naïef zijn om de dingen die voor hun neus gebeuren te zien.

Mijn vraag is eigenlijk, na dit lange verhaal, of er bij jou misschien iets bekent is over dit soort praktijken? Men mag toch niet zomaar privé informatie uitwisselen? Ook dit incident heb ik gemeld bij het UWV maar deze doen natuurlijk nergens wat aan. Ik vind het jammer dat er zo weinig te vinden is, artikelen, over dit onderwerp. Misschien heb jij hier nog meer over gehoord ?

Ik behandel mensen met respect en wil zelf ook zo behandeld worden. Maar in deze tijd, als werkzoekende, dan moet je op de knieën. Je moet door het stof en je moet maar alles accepteren. Want het enigste wat je verteld wordt is dat je blij mag zijn dat je nog een beetje werk kunt krijgen. Je moet je maar stil houden en overal in meegaan.

Ja Simone, je hebt wat mij betreft goed door wat er gaande is. Privé terrein bestaat niet meer. Artsendossiers, carrièredossiers, alles ligt op tafel. En wil je je huis behouden, dan moet je buigen voor dit systeem. En dan vaak nog tegen veel lagere lonen. Het is immers een kwestie van vraag en aanbod. Het aantal vacatures is op dit moment nu eenmaal lager dan het aantal werkzoekenden. Dat houdt in dat je het met minder moet doen. En dat is voor veel mensen niet vol te houden. Het huis verkopen is vaak ook geen optie. Veel mensen moeten van hun huis af. Dus ook daar geld het vraag- en aanbod principe. En zo glijdt de maatschappij steeds verder richting een onhoudbare situatie. Er staat veel te gebeuren dit jaar. Mijn advies aan mensen: zoek alternatieven om te kunnen blijven wonen, eten en drinken. Waarschijnlijk houdt dat in dat we meer in groepsverband moeten gaan doen. Het wordt geen makkelijke tweede helft van 2013. Een oorlog ligt op de loer. Prijsstijgingen, inflatie en koopkrachtdaling zullen velen tot wanhoop drijven.

Bron: Martin Vrijland