Onbedoeld grappig

Voordat ik richting België koerste diende er natuurlijk eerst een cadeautje te worden gekocht en daar was ik zoals gewoonlijk veel te laat mee. Gevolg was dat Tegenpool geen vrij meer kon krijgen van haar werk en ik dus alleen op pad moest om iets aan te schaffen. Nu had de moeder per sociale media op mijn vraag dienaangaande geantwoord dat Felix 'kleertjes, maat 80 voor nu of 86 voor de winter, of anders speelgoed zoals Duplo' begeerde. Bij afwezigheid van Tegenpool vielen kleertjes uiteraard af om de wel heel simpele reden dat ik alleen bij hoge uitzondering het verschil tussen meisjes- en jongenskleding weet en hoe dan ook altijd met het verkeerde thuis kom. Dus werd het Duplo, al had ik ook geen flauw idee wat dat was, maar de naam deed iets bouwmateriaalachtigs vermoeden en dat bleek in de winkel ook wel ongeveer te kloppen. Het is een soort Lego, maar dan groter. Wanden vol stond er van dat spul, er kwam geen eind aan. Nu hoefde ik mij gelukkig maar te beperken tot de dozen met het opschrift 'vanaf 1 jaar', dus dat scheelde. Uiteindelijk besloot ik tot eentje die na het in elkaar frutselen een paar dingen opleverde waarin vaag wat auto's herkend konden worden, dus stapte ik trots naar de kassa om mijn geslaagde missie financieel af te ronden. Een door de Schepper met zorg samengesteld meisje pakte de doos aan, dacht even na en sprak toen de onsterfelijke woorden: 'is het een cadeautje?' Ik moet haar een volle minuut met open mond hebben aangestaard voordat ik in staat was te antwoorden: 'ja, ik was niet van plan er zelf mee te gaan spelen.' Het wicht had naar ik aanneem totaal niet de bedoeling om grappig te zijn, maar ze was het wel degelijk.

Vrijwel direct daarna, toen ik nog even verder de Rijswijkse Bogaard introk om een cryptogrammenboekje te halen, kwam mij een man tegemoet die een zeer donkere zonnebril droeg en met een rood-witte stok liep te zwaaien. 'Zwaaien' is hier inderdaad de juiste uitdrukking, want hij veegde op nogal hardhandige wijze de promenade schoon om op die manier de kans dat hij tegen iets of iemand aan liep zoveel mogelijk te beperken. Helaas liep ik weer eens wat te suffen, dus ik passeerde hem rakelings, met gevaar voor eigen leven de stok ontwijkend. Om elk misverstand te voorkomen bleek de man een button te dragen, waarop de ietwat overbodige tekst 'ik ben slechtziend.'

Wanneer je een beetje oplet kom je echt de meest leuke dingen tegen. Zo kan ik nog steeds een glimlach niet onderdrukken wanneer ik een vrachtwagen zie van de firma Bakker. Op zich niets bijzonders, maar het feit dat iemand met zo'n naam handelaar in groente en fruit is vind ik nu eenmaal vermakelijk. En het vreemde is dat ik uit loutere associatiedrang altijd gedacht heb dat er een brood op de truck geschilderd is, en pas toen ik achter zo'n ding in de file stond tot de ontdekking kwam dat het een appel moet voorstellen.

Over vrachtwagens gesproken: onlangs stond zo’n tankgevaarte tamelijk hinderlijk geparkeerd op een plein dat deel uitmaakte van een plaatsje ergens in het noorden van onze provincie. Ernaast stond een vrouwelijke chauffeur van onvoorstelbare afmetingen, vooral in de breedte dan. Het was een kolos - formaat kogelstootster zeg maar, alleen dan in het vierkant. Gelukkig stond zij op het punt om weg te rijden, want achter haar wagen had zich een behoorlijke verzameling ongeduldige autobestuurders gevormd. Het mens blubberde dan ook amechtig de cabine in en trok de deur achter zich dicht. U raadt nooit wat er op die deur stond.

Vetveredelingsbedrijf.

Bron: Omroep West