Yanka haar verhaal arrestatie op het vliegveld

Hier het verhaal van Yanka nadat ze werd gearresteerd omdat ze een arrestatie vastlegde met haar mobiele telefoon. Het verhaal dat hieronder geschreven staat is door haar zelf geschreven..

Op 12 juni 2013 ging ik naar Schiphol om mijn dochtertje van vier en mijn moeder en vriend op te halen na een vakantie van 8 dagen in Portugal. De vlucht had veel vertraging en uiteindelijk werd deze geannuleerd. Het was land onduidelijk met welke lijnvlucht zij op Schiphol zouden aan komen. Uiteindelijk kreeg ik een verlossend telefoontje dat ze een vlucht terug hadden en kon ik ook even met mijn meisje praten. Zij vertelde dat ze mij erg gemist had en dat we bijna konden knuffelen. Met dit fijne vooruitzicht gng ik terug naar Schiphol. Onderweg kreeg ik het bericht dat ze weer vertraging hadden, maar toen was daar eindelijk het moment dat ik kreeg te horen dat ze gingen opstijgen. Ik had dus nog ruim 2,5 uur op schiphol. De vlucht stond niet op de borden en bij de informatiebalies was niets bekend. Ik wist dus niet bij welke aankomsthal ik moest zijn. Ik besloot te gaan winkelen en wat te gaan eten.

Op een zeker moment hoorde ik een hoop tumult achter me en zag ik twee mensen van de marechaussee en een donkere man die met elkaar in gevecht waren. Een van de mannen van de marechaussee had een knuppel en sloeg hard op de man in. De andere man van de marechaussee sloeg de manvol met de vuist in het gezicht. De donkere man verdedigde zich en vocht terug. Niet lang erna kwamen er uit alle hoeken mensen van de marechaussee. De man werd met geweld op de grond gegooid. Het werd een flink gevecht waarin de donkere man zich flink verdedigde. Ik vond de wijze waarop dit gebeurde buitenproportioneel en besloot dit vast te leggen met de camera op mijn mobiele telefoon. Het laat helaas slechts ten dele zien wat er gebeurde, waarbij op het moment dat ik aan het filmen was, de Marechaussee mij ook nog verhinderde om wat er gaande was te filmen. Naar mijn weten niet verboden, laat staan strafbaar. Bovendien waarom zou je dat uberhaubt doen, als je niet te verbergen zou hebben?! Hierdoor zie je op het filmpje bijvoorbeeld niet dat een van de mensen van de Marechaussee, de arrestant een paar meppen op het gezicht verkoopt.Onnodig geweld lijkt me, aangezien de man op dat moment allang tegen de grond was gewerkt. En geen kant meer op kon. Deze persoon was erg bezweet en in paniek. Ik wilde hem een nummer geven van een advocaat die gespecialiseerd is in illegalen, aangezien hij dingen riep die me deden vermoeden dat het om een uitzetting ging.

Hij werd afgevoerd en ik mocht niet mee. Ik liep vrijwillig mee met iemand van de marechaussee en liet het nummer van de advocaat in het dossier zetten met de mededeling dat het belangrijk was indien hij illegaal zou zijn. Enigszins ontdaan door dit voorval, waar naast mij nog een groot aantal andere mensen getuigen van waren geweest, terwijl deze op een man na, die ook duidelijk geschokt was, schaapachtig en gedwee, op een afstandje toekeken en in sommige gevallen onverstoorbaar hun big whopper naar binnen werkten. Terwijl ik in gedachten aan het rondstruinen was zag ik op een gegeven moment een groepje mensen van de marechaussee die bij het incident aanwezig waren geweest. Ook zij waren aan het bijkomen en stonden buiten te roken. Ook dit heb ik gefilmd, stiekem. Ik ging zitten en belde met Ronald Vosseberg, een goede vriend van me. Ik had het filmpje inmiddels ge-upload op facebook, maar wilde weten of ik in verband met de privacy van bijvoorbeeld die man dit wel kon maken. Ronald die nu ook het filmpje had gezien was net zo verbijsterd als ik van wat hij zag, en vond dat het zelfs mijn burgerplicht om dit naar buiten te brengen. Tijdens het gesprek kwamen er twee mannen van de marechaussee en vroegen naar het filmpje. Ik heb tegen ze gezegd dat ze het filmpje niet kregen. Een van de mannen wilde weten of ik echt alles had gefilmd. Ik antwoordde met nee.

Waarop hij vertelde dat deze donkere man vanuit het niets een marechaussee een klap in het gezicht had verkocht. Iets dat ik dus niet kan beamen omdat ik dat niet gezien heb. Ze liepen weg. Was dus erg vaag en duurde maar kort. Ik vervolgde mijn telefoongesprek met Ronald en liep nog wat rond. Onderwijl zag ik mensen van de marechaussee waaronder ook undercover maar trok me er verder niet veel van aan. Mijn dochtertje belde en zei weer dat ze mij zo gemist had en wilde knuffelen. Wat wilde ik haar weer graag zien en vasthouden. Het was voor haar de eerste keer vliegen en ik was erg benieuwd naar haar spannende vakantieverhalen. Ze was erg moe van 2 dagen reizen en blij dat ze zo naar huis konden. Ik vertelde haar dat ik stond te wachten en dat we eerst heel erg lang zouden knuffelen. Aangezien niemand wist van de vlucht wist ik niet bij welke aankomsthal ik moest zijn. Ik liep naar aankomsthal 2 en passeerde 2 vrouwen van de marechaussee die bij het incident aanwezig waren geweest. Ik gaf ze een ongemeende grimlach en liep door. Plots kwamen ze naar mij toe en zeiden dat ik was aangehouden. Ik vroeg op grond waarvan, maar dat wilden ze me niet zeggen. Ik mocht niet wachten op mijn dochtertje!! Mijn hart kromp ineen. Dit konden ze haar niet aandoen. Niet nu! Niet na twee dagen reizen en allerlei beloftes die ik had gemaakt! Waarom pakken ze mij op? Waarom net nu? Ik deed nogmaals een beroep op hun menselijkheid en vroeg of ik even mijn dochter mocht vasthouden en dat ze zo door de deur kwam, maar nee, niemand thuis daarbinnen. De vriend van mijn moeder belde, ik nam op en vertelde dat ik was aangehouden.

Ik kreeg te horen dat mijn telefoon in beslag werd genomen en kon nog net een berichtje naar ronald sturen. Ik werd begeleid naar een verhoorkamer. Ik werkte aan alles mee. Ik werd gefouilleerd en al mijn spullen werden onderzocht. De folder van ‘samen een en mijn rijbewijs werden meegenomen en later zag ik gekopieerd. Het was erg warm. De deur mocht niet open en ze waren constant druk aan het bellen. Ik werd in de gaten gehouden door twee vrouwen die constant bij mij zijn geweest. Op een gegeven moment werd een van hen weggeroepen. Een aardige hoeveelheid personen van de marechaussee was druk in de weer. Op zeker moment mocht ik bellen om te zeggen dat mijn dochter, moeder en vriend van mijn moeder wel met de trein naar huis konden gaan, omdat dit nog wel 6 uur kon duren. Ze waren al twee dagen aan het reizen en mijn meisje was op en in tranen!!! Ik was hierom kwaad en bedroefd. Dit konden ze niet maken! Ik had niets gedaan!! En zo wel, dan was me dat niet duidelijk. Niet in de laatste plaats omdat me maar niet verteld ‘wat’!! Na het fouilleren en het drukke overleg dat ze aan het plegen waren werd ik meegenomen naar een andere locatie, dwars over Schiphol onder begeleiding van een behoorlijke marechaussee delegatie. Je bijna denken dat ze anders niks te doen hebben. In de vertrekhal kwam ineens mijn moeder aangerend, ze hadden al die tijd op me gewacht die lieverds, en ze vroeg wat er was. Ik zei dat ik een filmpje had gemaakt wat blijkbaar niet mocht. Ik moest verder lopen. Mijn moeder zei dat mijn dochter erg overstuur was. Mijn hart brak!! Mijn ogen keken wanhopig rond of ik haar kon vinden maar zag haar niet in de drukte. Ik werd de verhoorkamer in gebracht en daar begon een lang verhaal over de 2 dagen op schiphol en de voorgeschiedenis van het detentiecentrum waarbij ik inderdaad betrokken ben geweest. Vanuit betrokkenheid. Vanwege het onmenslijke karakter van onze overheid, in het standpunt dat zij innemen in het criminaliseren van vluchtelingen, en mijn afkeer hiertegen. Uiteindelijk was het verhaal dat ik in mijn verklaring heb gegeven een stuk ingekort.

Ik kon in één oogopslag zien dat ze een aantal dingen hadden weggelaten of aangepast, maar ik wilde naar huis en naar mijn dochter, dus heb ik het getekend om er van af te zijn. Daarop ontstond er een wat onspannener sfeer met de twee vrouwen van de marechaussee. Ondanks dit mocht ik niet alleen naar de wc, maar wel met begeleiding. Uiteindelijk bracht een van de twee vrouwen mij naar een ander deel van Schiphol van de marechaussee. Aangezien ik rustig was en aan alles meewerkte ging een van hen, weer terug, en was ik alleen met de andere dame van de Marechaussee. Ik zei nog voor de grap dat ik nu weg ging rennen, maar als antwoord kreeg ik dat ik dan hard onderuit getrapt zou worden. Toen ik daar aankwam vroegen een paar mannen van de marechaussee of ze hulp nodig hadden met mij. Zij antwoorde dat ik niet agressief was en ik zei met enig sarcasme tegen ze dat ik een grote crimineel was. Binnen moest ik vingerafdrukken en foto’s maken. Ik weigerde de vingerafdrukken, maar kreeg toen als antwoord dat ik kon kiezen of zelf of met geweld. Ik vroeg het nog een keer en kreeg hetzelfde antwoord. Ik vertelde dat ze zelf hun vingerafdrukken moesten maken, aangezien zij fout waren en ik daar bewijs voor had en dat ik geen crimineel ben. Ik las op een scherm van een van de pcś op een buro dat er twee mogelijkheden (arrestanten cathegorieën) waren. Als je echt verdacht werd van iets strafbaars moesten de vingerafdrukken, anders niet. Ik maakte hen hier attent op en voor de zekerheid gingen ze het navragen. Wat ik al bizar vond, en me afvroeg of je als Marechaussee gewoon dit soort standaard dingen hoort te weten, vanuit de opleiding. Voorlopig was mijn indruk dat je voor deze hondenbaan helemáál geen opleiding nodig hebt. Ze kwamen terug met de mededeling dat d e vingerafdrukken moesten!! Verder geen motivatie waarom. Ik koos voor het eerste, want ik had uiterard geen zin in geweld, kan daar zowiezo slecht tegen. Er zijn vervolgens heel veel vingerafdrukken gemaakt en ook een foto. Ik wilde iemand spreken over mijn telefoon en dat gebeurde. Die persoon vertelde mij dat mijn telefoon met spoed naar de recherche zou gaan en dat ik hem waarschijnlijk morgen kon ophalen. Moe, boos, verdrietig en vol onbegrip stond ik daar. Ik besefte nauwelijks wat er was gebeurd. Ik wilde maar een ding: mijn dochtertje omarmen!! Uiteindelijk mocht ik naar huis. Ik vroeg nog om een parkeerkaart, maar die kreeg ik niet. Ik was 30 euro lichter voor het parkeren. Mijn dochter niet gezien en mijn familie boos op mij. Daar sta je dan.

Mijn dochter had die nacht slecht geslapen en was veel wakker geworden en had geroepen naar mijn moeder dat ze naar mij wilde en waarom ik was opgepakt. Nog steeds is ze onrustig en wil ze veel knuffelen. Ze heeft hier heel veel stress van gehad. Zo kauwt ze al dagenlang op plastic speelgoed en andere voorwerpen, ik zie dit met lede ogen aan. Mijn telefoon heb ik nog steeds niet terug. Het verhaal heeft inmiddels een andere wending gekregen. Ik kan niet werken en geld overmaken. Mijn hele privacy ligt bij hun op de stoep. In mijn telefoon staan o.a. gedichten en gevoelens die ik met niemand deel. Ik voel mij erg boos! Ik wilde filmen met hoeveel geweld deze man werd aangepakt en ik wilde hem een advocaten nummer geven die gespecialiseerd is in illegalen. Meer niet en vanuit een goed hart. Wat is daar mis aan? Wat is mijn vergrijp. Wie het weet mag het zeggen, want degenen die me hebben opgepakt willen het me niet vertellen.