Tien tallen doden in Israël zorgt voor conflict

Tientallen doden vielen er de voorbije dagen al in het jongste conflict rond Gaza. De Egyptische president Morsi probeert een bestand te bemiddelen, en ook de Franse minister Fabius stapte op het vliegtuig naar Israel - hiermee de rol van Catherine Ashton usurperend, en het vermoeden wekkend 

dat de EU-lidstaten niet op een lijn staan over de gewenste aanpak. 

Dat weerhield Lady Ashton er nochtans niet van, om net als de VS, een eenzijdig discours te voeren over het conflict. De baas van het buitenlands beleid van de EU houdt Hamas en de Palestijnse fracties in Gaza eenzijdig verantwoordelijk : "De raketaanvallen door Hamas en andere groepen in Gaza 
veroorzaakten de huidige crisis", zo luidde het in een mededeling. Maar is de realiteit wel zo eenduidig? 

Laat me eerst in de scherpst mogelijke termen het afvuren van mortieren en raketten naar Israel door Hamas en andere radicale groeperingen veroordelen. Maar in het Midden-Oosten bestaat er geen zwart-wit. En zolang onze wereldleiders niet in grijstinten leren schilderen, zal vrede daar niet 
dichterbij komen. Voor de moorddadige geweldspiraal is er meer dan een verantwoordelijke partij. 

Oorzaak is gevolg

De Israelische ambassade bezorgde me haar versie van de feiten in mijn mailbox: "'De laatste golf van Palestijnse bombardementen begon op zaterdagavond 10 november, toen een antitank raket tegen een jeep, die aan de Israelische kant van de veiligheidsgrens circuleerde, werd afgeschoten. Vier 
soldaten van Tsahal werden toen gewond en meer dan 120 raketten werden in minder dan 24 uur op Israelische burgers afgevuurd.'" Conclusie: Hamas is verantwoordelijk voor het geweld. 

Wie echter teruggraaft in de nieuwsberichten, bijvoorbeeld in de Israelische (Engelstalige) kwaliteitskrant Haaretz, stuit op een aantal feiten die de Vlaamse kranten niet haalden. Op 4 november schoten Israelische regeringstroepen Ahmad al-Nabaheen dood, volgens Palestijnse artsen een 
geesteszieke twintiger die zich in de bufferzone aan de grens van Gaza bevond. Op 8 november doodde een kogel uit een Israelisch machinegeweer de dertienjarige Hameed Younis Abu Doqqa toen hij voor zijn huis in Gaza aan het voetballen was. Extremistische fracties antwoordden met 
mortieraanvallen op Israel. Na het Israelische moordcommando op Hamaskopstuk Ahmed Al-Jabri was het hek helemaal van de dam. Gaza is al jaren een kruitvat van vergeldingsacties. Het Israelisch leger houdt er de Palestijnen zo goed als opgesloten en radicale groeperingen en Hamas vuren 
mortieren af op Israelische dorpen in de nabijheid. Leiders die gedood worden, worden vervangen door nieuwe leiders die uit zijn op wraak. Geweld oogst terreur. 

Aanleidingen en oorzaken voor de opflakkering van het geweld zijn er genoeg, en aan feiten in het Midden-Oosten kun je verschillende lezingen geven. Wie verantwoordelijk is voor de laatste ronde geweld in Gaza is een verhaal van de kip of het ei. Even belangrijk als het aanbrengen van deze 
nuance, is wat we hiermee aanvatten voor de toekomst. Overheden hebben de plicht om hun burgers te beschermen, maar ook om verder lijden te vermijden en de cyclus van geweld te doorbreken. Op dat vlak laten beide oorlogsvoerende partijen nog altijd kansen liggen. 

De Europese Unie en de Amerikaanse president hebben allebei recent een Nobelprijs voor de Vrede ontvangen. Nu meer dan ooit moeten ze in Israel/Palestina tussenbeide komen op een manier die hun Nobelprijs eer aandoet. Ze moeten helpen om de vechtende partijen op korte termijn tot een 
wapenstilstand brengen en meteen starten met een hervatting van de vredesonderhandelingen. Want het bereiken van die lang gezochte tweestatenoplossing is de meest duurzame manier om het Israelisch-Palestijnse conflict in al zijn facetten te stoppen. De krijtlijnen van zo'n akkoord zijn gekend, 
wat ontbreekt is politieke moed om de beslissingen te nemen. 

Palestijnse hoop 

In deze sombere dagen weiger ik fatalistisch te zijn. Vanuit Palestijnse hoek kwamen de voorbije dagen ook hoopgevende signalen. Met name van de leider van Fatah, Mahmoud Abbas. Op korte tijd uitte hij zijn eigen getemperde verwachtingen wat betreft het recht op terugkeer van Palestijnse 
vluchtelingen naar Israel - een grote mentale stap - en liet hij de aloude Palestijnse eis vallen dat bevriezing van de kolonisatie door Israel een voorwaarde zou zijn om aan de onderhandelingstafel terug te keren. 

Ik hoop dat de Israelische premier Netanyahu, die over negen weken opnieuw verkozen wil worden, deze signalen alsnog positief beantwoordt. Duizend keer belangrijker dan de discussie over 'wie er begonnen is' en wie de meeste schuld draagt, is de vraag wie de moed heeft om de geweldspiraal te
doorbreken en echt te investeren in een duurzame vrede. Het is op dat scenario dat de Europese en Amerikaanse interventies zich moeten richten.

Bron film : Gepubliceerd op 19 nov 2012 door zoominnl

 © Nieuwsbank

actueel, actueel nieuws, nieuws, Actueel Nieuws 030, dagelijks nieuws, nieuws actueel,