De transitie van de jeugdzorg

De jeugdzorg gaat per 1 januari 2015 over van de provincie naar de gemeente. Dat heet de transitie. Zo komt de zorg dichter bij de mensen. Dat is prima. Maar dat is niet de drijfveer achter deze verandering. Het kabinet bezuinigt er bijna een half miljard (!) mee, denken ze. Dat brengt risico's met zich mee. En je neemt geen risico's met kinderen, toch? Maar die risico's zijn er al. Voor Diana bijvoorbeeld, en voor Parida. 

Om dit duidelijk te maken moet ik eerst iets uitleggen over de gevolgen van deze transitie. Daarom deze keer een wat langere column. 

De Bureaus Jeugdzorg houden er nu al rekening mee dat ze bij die overgang mensen moeten gaan ontslaan. Dus contracten worden nu al niet verlengd en vacatures niet opgevuld. Werkers worden niet overgenomen door de gemeenten. Dat is een enorm verlies aan kennis en ervaring. 

De gemeentelijke zorg gaat er heel anders uit zien. Zij mogen de zorg gaan aanbesteden. Concurrentie in de zorg dus. Ze kunnen besluiten geen jeugdzorg, maar bijvoorbeeld sport aan te bieden als behandeling. Er is voor gezinnen geen recht op jeugdzorg meer. Langlopende zorg voor kinderen in probleemgezinnen moet stoppen bij Bureau Jeugdzorg en wordt vervangen door hulp van de gemeente. Alles verandert in die kwetsbare gezinnen. Gezinnen die naar een andere plaats verhuizen krijgen met heel andere zorg te maken. Vrijwillige hulp, dus zonder dat de rechter die opdraagt, wordt niet meer door de Inspectie gecontroleerd. De gemeente mag zelf zeggen of zorg passend is. Kan ze dat wel? Gespecialiseerde zorg is er alleen provinciaal of landelijk. Wie gaat die betalen? De gemeenten bezuinigen op preventie, waardoor er eerst problemen moeten zijn voordat er passende hulp 
geboden wordt. Krijgt u het al benauwd? Ik wel! 

Want het gaat misschien wel 5 jaar duren voordat het weer op orde is. Alle veranderingen kosten tijd. En dat is precies wat kinderen niet hebben! Vijf jaar uit een kinderleven is onvervangbaar en eventuele schade daarin onherstelbaar. Zoals bij Diana en Parida. 

Diana is 11 jaar en woont alleen met haar moeder met psychische problemen als duidelijk wordt dat er iets moet gebeuren. Er wordt een gezinscoach geadviseerd, maar door personeelstekort is er niemand beschikbaar. Door een inschattingsfout wordt er eerst te lichte zorg ingezet. Diana en haar moeder modderen door. Andere, niet passende zorg wordt geprobeerd. Er wordt niet ingegrepen als moeder zich onttrekt aan hulp. Als Diana 16 jaar is gaat ze nauwelijks meer naar school, blowt ze veel en heeft ze contacten met een loverboy. Die verloren 5 jaar tekenen Diana voor het leven. Mogelijk wordt ze zelfs levenslang zorgafhankelijk, net als haar moeder. Overdreven? Helaas niet, geloof me. 

Parida is een baby van 3 maanden. Vader heeft losse handjes en slaat haar moeder, hij schreeuwt en vernedert haar. Parida is er bij. Een hulpverlener praat eenmalig met de vader en die belooft beterschap. Een jaar later zijn er opnieuw zorgen en krijgt het gezin een aantal maanden begeleiding. Dan verdwijnt het gezin uit beeld. Parida zelf wordt immers niet geslagen en moeder houdt hulp af. Ook dit gezin moddert door. Als Parida 5 jaar is, is ze een hyperalert, schichtig kind, wat snel huilt, concentratieproblemen en onverklaarbare driftbuien heeft en slecht slaapt. Vroeg chronisch trauma verandert de hersenen van een klein kind voorgoed. Hier houdt Parida altijd last van. Bedankt transitie! 

Kinderen hebben simpelweg geen tijd om te wachten tot een `transitie' uiteindelijk goed draait. Ze zijn maar een keer jong. Er moet juist geld bij, om te voorkomen dat kinderen zoals Diana en Parida tussen wal en schip vallen. Op kinderen kan nooit bezuinigd worden. Dus de SP zegt nee!

© Nieuwsbank